ഭയം

 

ഭയം 

കെനിയയിലെ നൈവാഷ തടാകത്തിന് സമീപമുള്ള ഒരു വാടക ബംഗ്ലാവ്. എസ്റ്റേറ്റിന് നടുവിലുള്ള, പച്ചപ്പും ശാന്തതയുമേറിയ ഒരിടം. എന്റെ തിരക്കിട്ട ഓഫീസ് ജീവിതത്തിൽ നിന്ന് ഒരു ഇടവേളയെടുക്കാൻ വേണ്ടിയാണ് ഞാൻ ഇവിടെയെത്തിയത്. പക്ഷേ, ഇപ്പോൾ എന്റെ ഭാര്യ ലണ്ടനിലാണ്. സഹോദരിയുടെ പ്രസവത്തിനായി പോയതാണ്. അല്ലെങ്കിൽ ഈ സമയത്ത് എന്റെയടുത്ത്  അവൾ ഉണ്ടാകുമായിരുന്നു. എനിക്ക് ഇരുട്ടിനോട് ഒരുതരം ഭയമുണ്ട്. ഇപ്പോൾ ഞാൻ എന്റെ ഭാര്യയെ വല്ലാതെ മിസ് ചെയ്യുന്നു.

തുടർച്ചയായി മൂന്ന് ദിവസമായി ഇവിടെ കനത്ത മഴയാണ്. പുറത്ത് ഇടി മുഴങ്ങുന്നതും മിന്നൽപ്പിണരുകൾ ആകാശത്തെ കീറിമുറിക്കുന്നതും ഞാൻ കേൾക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ജനൽ ചില്ലിലൂടെ മിന്നൽ  ലിവിംഗ് റൂമിലേക്ക് പാഞ്ഞെത്തി. ഞാൻ തീ കായുന്ന അടുപ്പിന് അരികിലിരുന്ന് ഒരു പുസ്തകം വായിക്കുകയായിരുന്നു. പെട്ടെന്നുണ്ടായ ഇടിയുടെയും മിന്നലിനന്റെയും   ശബ്ദം എന്റെയുള്ളിൽ  ഒരു വിറയലുണ്ടാക്കി. ഞാൻ ഞെട്ടിയുണർന്ന്, തകരുന്ന ശബ്ദമുണ്ടാക്കിയ ജനൽ അടയ്ക്കാൻ എഴുന്നേറ്റു.

പുറത്തേക്ക് എത്തി നോക്കിയപ്പോൾ മൈലുകളോളം പരന്നു കിടക്കുന്ന ഇരുട്ട് മാത്രമാണ് കണ്ടത്. മരങ്ങൾ രാത്രിമഴ ആസ്വദിച്ച് ഇടത്തുനിന്ന് വലത്തോട്ട് ആടുന്നുണ്ടായിരുന്നു. മഴയോടൊപ്പം ഇരുട്ടും കൂടി ചേർന്നപ്പോൾ ആ രാത്രിക്ക് ഒരു ഭീതിജനകമായ പ്രതീതി നൽകി.

തണുപ്പിൽ വിറച്ച്, അടുപ്പിനടുത്ത് ഒറ്റയ്ക്കിരുന്നു തീ കായുമ്പോൾ പെട്ടെന്ന് വൈദ്യുതി നിലച്ചു. നിമിഷങ്ങൾക്കകം അവിടം കൂരിരുട്ടിലായി, എന്റെ ശരീരത്തിലൂടെ ഒരു വിറയൽ പാഞ്ഞുപോയി. അടുക്കളയിൽ നിന്ന് മെഴുകുതിരി എടുക്കാൻ എഴുന്നേറ്റെങ്കിലും, എന്റെ കാലുകൾക്ക് ഒരടി മുന്നോട്ട് നീങ്ങാൻ ശക്തിയുണ്ടായിരുന്നില്ല . ഇരുട്ടിനോടുള്ള ഭയം എന്നെ അവിടെ പിടിച്ചു നിർത്തി.

എങ്ങനെയോ ധൈര്യം സംഭരിച്ച്, ഞാൻ മുന്നോട്ട് നടന്നു. എന്നെ പൂർണ്ണമായും പിടികൂടിയ ഭയം മറക്കാൻ ഞാൻ ഒരു പാട്ട് ഉറക്കെ മൂളി. മൊബൈൽ ഫോണിന്റെ നേരിയ വെളിച്ചത്തിൽ മെഴുകുതിരിക്കായി തിരഞ്ഞു. എന്റെ  ഹൃദയം ഉച്ചത്തിൽ മിടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. മുൻപില്ലാത്തവിധം ശക്തമായ ഹൃദയമിടിപ്പ്, ഞാൻ ഇപ്പോഴും ജീവനോടെയുണ്ടെന്ന് എന്നെ ഓർമ്മിപ്പിച്ചു.

ഒടുവിൽ മെഴുകുതിരി കണ്ടെത്തിയപ്പോൾ ഞാൻ ആശ്വാസത്തോടെ ഒന്ന് നെടുവീർപ്പിട്ടു. അത് കത്തിക്കാൻ തുടങ്ങിയതും പെട്ടെന്ന് ഫോൺ ചിലച്ചു. പേടിച്ച് ഞാൻ അലറിവിളിച്ചു, കഷ്ടപ്പെട്ട് കണ്ടെത്തിയ മെഴുകുതിരി കൈയ്യിൽ നിന്ന് തെറിച്ചുപോയി. ഞാൻ കോൾ എടുത്തു. അത് എന്റെ ഭാര്യയായിരുന്നു.

വിറയ്ക്കുന്ന ശബ്ദത്തിൽ ഞാൻ "ഹലോ" എന്ന് പറഞ്ഞു. "എന്തുപറ്റി?" എന്ന് ഭാര്യ ചോദിച്ചു. ഞാൻ കാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞു. കറന്റ് പോയെന്നും, മൂന്ന് ദിവസമായി നിർത്താതെ മഴ പെയ്യുന്നത് കാരണം പുറത്തിറങ്ങാൻ പോലും കഴിയുന്നില്ലെന്നും.

ഈ ബംഗ്ലാവ് ഒരു ടീ എസ്റ്റേറ്റിൻ്റെ നടുവിലാണ്. സാധാരണ ഞങ്ങൾ  അവധിക്കാലത്ത് വേറൊരു ബംഗ്ലാവാണ് വാടകയ്ക്ക് എടുക്കാറ്. പക്ഷെ ഈ യാത്ര പെട്ടെന്നായത് കൊണ്ട് ആ കോട്ടേജ് എനിക്കു  കിട്ടിയില്ല, അങ്ങനെയാണ് ഇവിടെയെത്തിയത്.ഭാര്യയുടെ വിളി എനിക്ക് വലിയ ആശ്വാസം നൽകി, എന്റെ  ഭയം കുറഞ്ഞു. ഞാൻ ധൈര്യം വീണ്ടെടുത്ത് മെഴുകുതിരി കണ്ടെത്തി കത്തിച്ചു.

കത്തിച്ച മെഴുകുതിരിയുമായി ഞാൻ ലിവിംഗ് റൂമിലേക്ക് നടന്നു. എന്റെ  നിഴൽ സാധാരണയേക്കാൾ വലുതായി തോന്നിയത് എന്റെയുള്ളിൽ  വീണ്ടും ഭയം ഉണർന്നു . ജനലിലൂടെ പുറത്തേക്ക് നോക്കി; അന്ന് പൗർണ്ണമിആയിരുന്നു. പുറത്തെ കാഴ്ച അതിമനോഹരമായിരുന്നു. കാറ്റിൽ ആടുന്ന മരങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ ചന്ദ്രൻ ചിരിക്കുന്നു. മഴയുടെ ശബ്ദം കൂടി, മഴ തോരുവാൻ  ഒരു സാധ്യതയുമില്ല എന്ന് തോന്നി. അതായത്, ഞാൻ കൂടുതൽ നേരം ഇനിയും ഇരുട്ടിൽ ഇരിക്കേണ്ടിവരും.

ഞാൻ വീണ്ടും തീകായുന്ന അടുപ്പിനരികിൽ ചെന്നിരുന്നു. എന്റെ  സ്വന്തം നിഴൽ പോലും എന്നെ ഭയപ്പെടുത്തി. ഈ ഭയത്തിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാൻ ഞാൻ കിടന്നുറങ്ങാൻ തീരുമാനിച്ചു. അടുത്ത ദിവസം മഴ മാറും, എനിക്ക് വീട്ടിലേക്ക് പോകാൻ കഴിയുമല്ലോ എന്ന പ്രതീക്ഷയോടെ.

സോഫയിൽ കിടന്ന് അധികം വൈകാതെ എങ്ങനെയോ ഞാൻ ഉറങ്ങിപ്പോയി. അർദ്ധരാത്രിയോടെ ഒരു ഉച്ചത്തിലുള്ള നിലവിളികേട്ടാണ് ഞാൻ ഉണർന്നത്. ആ ശബ്ദം എന്റെ  ദേഹത്ത് വിറയലുണ്ടാക്കി. കണ്ണു തുറന്നു, മഴ നിന്നിരുന്നുവെങ്കിലും എങ്ങും ഇരുട്ടായിരുന്നു. ഞാൻ വീണ്ടും മെഴുകുതിരി കത്തിച്ചു. ജനലിലൂടെ പുറത്തേക്ക് നോക്കി. നായകളുടെ ഓരിയിടൽ മാത്രമാണ് കേട്ടത്. ഈ സമയത്ത് തന്നെ അവർക്ക് ഓരിയിടണമോ! എന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പ് വീണ്ടും ഉച്ചത്തിലായി. ഓരോ മിടിപ്പും എനിക്ക് വ്യക്തമായി കേൾക്കാമായിരുന്നു.

വീണ്ടും ഒരു നേരിയ ശബ്ദം! ആരോ ദൂരെ എവിടെയോ ഉച്ചത്തിൽ നിലവിളിക്കുന്ന ശബ്ദംഎന്റെ    കാതുകളിൽ എത്തി. എന്റെ  രക്തം കട്ടപിടിച്ചപോലെ തോന്നി. ഞാൻ സ്വപ്നം കാണുകയാണോ അതോ യാഥാർത്ഥ്യമാണോ? അല്ല, അത് സത്യമായിരുന്നു. അരികിലായി ആരോ ഒരാൾ ഉച്ചത്തിൽ നിലവിളിക്കുന്നു. ഞാൻ ഭയം കൊണ്ട് വിറച്ചു. ആ തണുത്ത രാത്രിയിലും നായകളുടെ ഓരിയിടൽ എന്നിൽ വിറയലുണ്ടാക്കി .

ഞാൻ ഓടി സോഫയിൽ കിടന്നു, പുതപ്പ് തലവഴി വലിച്ചിട്ട് ഭയം മറക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. പക്ഷേ, അത് എന്നെ വിട്ടുപോകാൻ ഒരുക്കമായിരുന്നില്ല. നിലവിളി കൂടുതൽ ഉച്ചത്തിലായി. ഞാൻ വിറയ്ക്കാൻ തുടങ്ങി. നെറ്റിയിലൂടെ വിയർപ്പുതുള്ളികൾ ഒഴുകി ഇറങ്ങി. എന്റെ  ഹൃദയം അതിവേഗം മിടിച്ചു. ഇത്രയും വേഗത്തിൽ മിടിച്ചാൽ ഹൃദയം നിന്നുപോകുമോ എന്ന് പോലും ഞാൻ ഭയന്നു.

ധൈര്യം സംഭരിച്ച്, ഞാൻ പതിയെ ജനലിനടുത്തേക്ക് നടന്നു, പുറത്തേക്ക് നോക്കാൻ കർട്ടൻ മാറ്റി.

എന്റെ ഹൃദയം ഒരു നിമിഷം നിന്നുപോയി. അതിനേക്കാൾ ഉച്ചത്തിൽ ഞാൻ ഒന്നു നിലവിളിച്ചു. അതേ സമയം തന്നെ വൈദ്യുതി തിരികെ വന്നു. ഒരുപക്ഷേ, എന്നെ ഇങ്ങനെ വിട്ടാൽ ഞാൻ ഭയം കൊണ്ട് മരിച്ചുപോകുമെന്ന് ദൈവം അറിഞ്ഞിരിക്കണം.

ജനലിന് തൊട്ടുപുറത്ത് രക്തക്കറകളോടുകൂടിയ ഒരു പെൺകുട്ടി നിൽക്കുന്നു! ജനാലയുടെ ചില്ലുഭിത്തിയിൽ അവളുടെരക്തം പുരണ്ട കെ കൈപാടുകൾ  ഞാൻ വ്യക്തമായി കണ്ടു . എന്റെ രക്തം തണുത്തുറഞ്ഞു. ആ കാഴ്ചയിൽ തന്നെ ഞാൻ സ്തംഭിച്ചുപോയി. എനിക്ക് അനങ്ങാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ഞാൻ പൂർണ്ണമായും ഭയത്തിന്റെ പിടിയിലായി, എന്റെമുൻപിൽ നിൽക്കുന്ന പ്രേതം.

ഈ ബംഗ്ലാവ് ബുക്ക് ചെയ്യുന്നതിന് മുൻപ് എന്റെ സഹപ്രവർത്തകർ പറഞ്ഞ കഥകൾ എനിക്കോർമ്മ വന്നു. ഈ വീട്ടിൽ താമസിച്ച  വേലക്കാരിയയായ ഒരു യുവതിയെ അവളുടെ ഭൂവുടമ കൊലപ്പെടുത്തിയെന്നും, അവളുടെ പ്രേതം ഇപ്പോഴും പ്രതികാരത്തിനായി ഇവിടെ കറങ്ങി നടക്കുന്നുണ്ടെന്നും അവർ പറഞ്ഞിരുന്നു. ഇവിടെ താമസിച്ച പലരും ദൂരെ നിന്ന് ഒരു പെൺകുട്ടിയുടെ നിലവിളികൾ കേട്ടെന്നും, ചിലപ്പോൾ രക്തക്കറയുള്ള പെൺകുട്ടി സഹായത്തിനായി വാതിലിൽ മുട്ടുമെന്നും പറഞ്ഞിരുന്നു . അതോടെ ആളുകൾ ഈ ബംഗ്ലാവ് വാടകയ്ക്ക് എടുക്കുന്നത് നിർത്തി. അതുകൊണ്ടാണ് എനിക്ക് ഇത്ര കുറഞ്ഞ വിലയ്ക്ക്  വാടകയ്ക്ക് കിട്ടിയത്.

ഞാൻ പ്രേതങ്ങളിലും ഈ കഥകളിലുമൊന്നും വിശ്വസിച്ചിരുന്നില്ല. എനിക്കിത് കേട്ട് ചിരിയാണ് വന്നത്.  പ്രേതങ്ങളില്ലെന്ന് തെളിയിക്കാൻ ഞാൻ വെല്ലുവിളിച്ചാണ് ഇവിടെ ഒറ്റയ്ക്ക് താമസിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചത്. എന്നാൽ ഇപ്പോൾ, ഞാൻ ഒരു വിഡ്ഢിയാണെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞു . ഞാൻ ഒരു പ്രേതത്തെ കണ്ടിരിക്കുന്നു, പ്രേതങ്ങൾ നിലവിലുണ്ട്! എൻ്റെ മുന്നിൽത്തന്നെ  നിൽക്കുന്ന   പ്രേതത്തെ കണ്ടിട്ടും എങ്ങനെ വിശ്വസിക്കാതിരിക്കും?

ധൈര്യം സംഭരിച്ച്, ഞാൻ സോഫയിലേക്ക് ചാഞ്ഞിരുന്നു . പിന്ന കണ്ണുകൾ  അടച്ചു  ഏതാനും പ്രാർത്ഥനകൾ ചൊല്ലി. പ്രാർത്ഥനകൾ ചൊല്ലുമ്പോൾ പ്രേതങ്ങൾ ആക്രമിക്കില്ലെന്ന് ഞാൻ കേട്ടിട്ടുണ്ട്. അവളുടെ നിലവിളികളും ശബ്ദങ്ങളും എനിക്ക് ഇപ്പോഴും കേൾക്കാം. ഞാൻ ചെവി പൊത്തിയിരുന്നു. ഇപ്പോൾ ഞാൻ വിറയ്ക്കുന്നത് തണുപ്പ് കൊണ്ടായിരുന്നില്ല, ഭയം കൊണ്ടായിരുന്നു.

മണി ഒന്ന്. എൻ്റെ ഹൃദയമിടിപ്പിനൊപ്പം ക്ലോക്ക് ടിക്ക് ചെയ്യുന്ന ശബ്ദവും എനിക്ക് കേൾക്കാം.

ഡും! ഡും! ഡും!

അല്ല, അത് എന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പല്ല! ആരോ എന്റെ വാതിലിൽ ശക്തിയായി അടിക്കുന്നു. ഒരു പക്ഷേ സഹായത്തിനായി കരയുന്ന ഏതെങ്കിലും പെൺകുട്ടിയായിരിക്കുമോ ? അങ്ങനെയെങ്കിലും പ്രേതം  എന്നെ വിട്ടുപോകട്ടെ എന്ന് ഞാൻ കരുതി മരണത്തിലും വലുതൊന്നുമല്ലല്ലോ സ്വാർത്ഥത . വീണ്ടു ജനാലയിലേക്കു നോക്കുവാൻ എനിക്ക് ഭയമായിരുന്നു. ഞാൻ ഓടിപ്പോയി മേശക്കടിയിൽ ഇരുന്നു. പേടിച്ച് പോകുമ്പോൾ നമ്മുടെ ശരീരം നിയന്ത്രിക്കുന്ന തലച്ചോറ് സ്വിച്ച് ഓഫ് ആകും. അപ്പോൾ ചെയ്യുന്ന കാര്യങ്ങൾ പിന്നീട് ഓർക്കുമ്പോൾ വളരെ തമാശയായി തോന്നും.

പ്രേതം സിനിമകളിലെപ്പോലെ വാതിലിനിടയിലൂടെ അകത്തേക്ക് വന്നാൽ, പെട്ടെന്ന് എന്നെ കണ്ടെത്താൻ കഴിയില്ലെന്ന് കരുതിയാണ് ഞാൻ മേശക്കടിയിൽ ഇരുന്നത്. ഭയത്തിൽ ആയിരിക്കുമ്പോൾ ചിന്തകൾ വിചിത്രമാകും. ഭയം തോന്നുമ്പോൾ ഐൻസ്റ്റീനെപ്പോലുള്ള ഏറ്റവും മിടുക്കരായ ആളുകൾ പോലും ഇങ്ങനെ ചിന്തിച്ചേക്കാം. പ്രേതത്തിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാൻ ഞാൻ വഴികൾ ആലോചിച്ചു, പക്ഷേ അവൾക്ക് എന്നെ വിടാൻ ഭാവമില്ലെന്നു തോന്നി.

വാതിലിലെ തട്ടൽ കൂടുതൽ ഉച്ചത്തിലായി, അവൾ ഇപ്പോഴും പുറത്ത് കാത്തിരിക്കുന്നു എന്ന് സൂചന നൽകി. അവൾ പോകുന്നത് വരെ ഞാൻ ഏകദേശം ഒരു മണിക്കൂറോളം മേശക്കടിയിൽ ഇരുന്നു. പതിയെ തട്ടൽ നിലച്ചു. എനിക്കൊരു വലിയ ആശ്വാസം തോന്നി.

പ്രകാശമുള്ളപ്പോൾ പ്രേതങ്ങൾ ആക്രമിക്കില്ലെന്ന് കരുതി ഞാൻ ധൈര്യം സംഭരിച്ച് എല്ലാ മുറികളിലെയും ലൈറ്റുകൾ ഓൺ ചെയ്തു. കുറെ ആലോചിച്ച ശേഷം, അവൾ പോയോ എന്നറിയാൻ വാതിൽ തുറക്കാൻ ഞാൻ മനസ്സും ശരീരവും ഒരുക്കി.

ഞാൻ പതിയെ വാതിലിനടുത്തേക്ക് നടന്നു, ചെറുതായി തുറന്നു. അവിടെ ആരുമില്ല. എന്റെ  ഭയം എന്നിൽ നിന്നും പകുതി വിട്ടകന്നിരുന്നു . ഞാൻ വാതിൽ പൂർണ്ണമായി തുറന്ന്, അവൾ പോയോ എന്നറിയാൻ പുറത്തേക്ക് നീങ്ങി. പെട്ടെന്ന് ഞാൻ എന്തിലോ തട്ടി വീണു.

ഞെട്ടലോടെ, ആ പെൺകുട്ടി നിലത്ത് കിടക്കുന്നത് കണ്ടു. ഭയം കൊണ്ട് ഞാൻ അലറി. അവൾ പ്രേതമാണോ എന്നറിയാൻ പതിയെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു. അല്ല, അവൾ എന്നെപ്പോലെ ഒരു മനുഷ്യസ്ത്രീയായിരുന്നു. അവൾക്ക് ഗുരുതരമായി പരിക്കേറ്റിരുന്നു. അതുകൊണ്ടായിരിക്കാം  അവൾക്ക് നന്നായി രക്തസ്രാവം ഉണ്ടായത്. എൻ്റെ മണ്ടത്തരത്തെക്കുറിച്ച് ഓർത്ത് എനിക്ക്  തന്നേ  നാണക്കേട് തോന്നി.

ഞാൻ അവളെ വീട്ടിലേക്ക് എടുത്ത്, അവളെ ഉണർത്താൻ ശ്രമിച്ചു. വെള്ളം തളിച്ചപ്പോൾ അവൾ ഞെട്ടി ഉണർന്നു, എന്നോട് സഹായത്തിനായി അപേക്ഷിച്ച് കരയാൻ തുടങ്ങി. അല്ലെങ്കിൽ അവളെ കൊല്ലുമെന്ന് പറഞ്ഞു.

ഞാൻ അവളെ സമാധാനിപ്പിച്ചു, വെള്ളവും മുറിവുകൾക്ക് പ്രഥമ ശുശ്രൂഷയും നൽകി. പിന്നെ അവൾക്ക് കഴിക്കാൻ ബ്രെഡും , പഴവും കൊടുത്തു. അല്പം ശാന്തയായപ്പോൾ അവൾ  അവളുടെ കഥ പറഞ്ഞു .

ചില ആളുകൾ അവളെ തട്ടിക്കൊണ്ടുപോയെന്നും, കുട്ടികളെ തട്ടിക്കൊണ്ടുപോയി ഭിക്ഷാടനത്തിന് വിട്ട് പണം സമ്പാദിക്കുന്ന ഒരു സംഘം അവിടെയുണ്ടെന്നും അവൾ പറഞ്ഞു. അവർ പറയുന്നതനുസരിച്ച് ചെയ്തില്ലെങ്കിൽ  അവർ അവരെ ക്രൂരമായി മർദ്ദിക്കും. ഇന്ന് അവൾ അവരുടെ ഇരയായിരുന്നു,  ഈ ബംഗ്ലാവിൽആൾ താമസംഉണ്ടെന്നുമനസിലാക്കിയ അവൾ രക്ഷപെടുവാൻ രാത്രി ഓടിവന്നതായിരുന്നു.

ഇപ്പോൾ എനിക്ക് മനസിലായി , ഈ ബംഗ്ലാവിൽ ആളുകൾ കേട്ടിരുന്ന നിലവിളി പ്രേതത്തിന്റെആയിരുന്നില്ല  മറിച്ച്, അവിടെ നിന്ന് വന്ന നിലവിളിയായിരുന്നു. സഹായത്തിനായുള്ള നിലവിളി കേട്ടപ്പോൾ പ്രേതമായിരിക്കുമെന്ന് ഭയന്ന് വാതിൽ തുറക്കാൻ മറ്റുള്ളവർ തയ്യാറായില്ല. അവർ അത് ചെയ്തിരുന്നുവെങ്കിൽ, അവളെപ്പോലെ നിരപരാധികളായ പല കുട്ടികളെയും രക്ഷിക്കാമായിരുന്നു.

അവൾ വളരെ ഭയന്നും നിസ്സഹായയുമായിരുന്നു. പേടിക്കേണ്ടെന്നും, ഞാൻ അവളെ അവരുടെ പിടിയിൽ നിന്ന് മാത്രമല്ല, അവിടെയുള്ള മറ്റ് കുട്ടികളെയും രക്ഷിക്കാമെന്നും ഉറപ്പു നൽകി.

ഞാൻ ഉടൻ തന്നെ പോലീസിനെ വിളിച്ചു. അവർ ഏകദേശം പുലർച്ചെ 4 മണിയോടെ ഞാൻ താമസിക്കുന്ന ബംഗ്ലാവിൽ എത്തി. പെൺകുട്ടി മുഴുവൻ കഥയും അവരോട് പറഞ്ഞു. പോലീസ് 5 പേരടങ്ങുന്ന സംഘത്തെ പിടികൂടുകയും നിസ്സഹായരായ കുട്ടികളെ അവരുടെ പിടിയിൽ നിന്ന് രക്ഷിക്കുകയും ചെയ്തു. എന്റെ ധീരതയ്ക്ക് പോലീസ് എന്നെ അഭിനന്ദിച്ചു .

എന്റെ  ഈ ധീരതയുടെ കഥ നിങ്ങളും ഞാനും മാത്രമേ അറിയുന്നുള്ളൂ. അതുകൊണ്ട് നമുക്കൊരു രഹസ്യമായിഇത് എന്നെന്നേക്കുമായി സൂക്ഷിക്കാം! നിങ്ങളായിട്ടു ഇത് ഇനി ആരോടും പറയല്ലേ....